Nie warto umierać młodo

Ostatnio trochę przepadłam. Wiem. Mam jednak dobre wytłumaczenie.

Mój świat nagle postanowił stać się dużo bardziej wymagający niż kiedyś.

A ja zostałam jedna.

Jak wcześniej.

Jak zawsze.

Co noc stawałam więc przed trudnym, acz jednoznacznym wyborem: spać, czy pisać. Wybierałam to pierwsze.

Regeneracja sił – wiadomo.

Dziś jest jednak taki wieczór, kiedy piszę z błyskiem w oku. Miałam dobry dzień, rozmawiałam z mądrymi ludźmi, dwa razy wybuchłam salwą nieokrzesanego śmiechu (damn, jak ja lubię te momenty), a na koniec kupiłam nową (i bardzo ładną) sukmanę. Czego więcej w życiu chcieć.

Dziś będzie o krajobrazach

Zazwyczaj trudnych.

Tu jest ten moment, w którym chciałabym Cię poprosić o zamknięcie oczu. Tylko trochę to głupie. Wtedy przestałbyś przecież czytać.

Cholerne ciągi przyczynowo-skutkowe.

Wyobraź sobie więc, że stoisz. Ty sam. Na pustkowiu.

Wiatr we włos wieje, piach dość mocno daje po oczach.

Najpierw, jako że krew w Tobie polska, cieszysz się na myśl o opaleniźnie. Jak tak jeszcze trochę wytrzymasz, będziesz królem hebanu. Sąsiedzi pozazdroszczą i pomyślą, że Egipt albo przynajmniej Jurata jakaś.

Radość przechodzi Ci jednak po dwóch sekundach. Do mózgu wkracza mądrość. A zaraz potem strach.

Bo przecież jesteś nigdzie. Dookoła tylko Ty, sporadyczne kępy (nie mylić z Beatą) suchej trawy, piach mieszany z kamieniami i dużo słońca. Wody nie masz zbyt wiele. W zamian jest nadmiar przestrzeni. Rozglądając się widzisz nic. Gdzie nie spojrzysz – to samo.

Stoisz.

Czekasz.

Boisz się.

Przychodzi wieczór.

Uspokajasz się na chwilę. Nigdy nie widziałeś takich wielkich i jasnych gwiazd. Jak oczy postaci z Mangi. Jedno właśnie mrugnęło.

Wieczór mija szybko, potem przychodzi noc. Zimno, ciemno, wilki jakieś (kto oglądał, ten wie).

I znowu przychodzi dzień.

Zaczynasz obmyślać plan działania. Szukasz stron świata, szacujesz dystanse, gapisz się w niebo szukając szlaków drobiu latającego. Chcesz się stąd wydostać. Jak nie uciekniesz – zginiesz. Niezauważony.

Nie będzie Cię już nigdy. Nie będzie Cie już wcale. Wiesz to na pewno.

Zebrałeś więc siłę i odwagę, i zaczynasz iść.

Pierwsze kroki nie są łatwe. Co kilka, dopada Cię poczucie bezsensu. Zaciskasz jednak ząb i trzymasz się nadziei. Że za kolejną wydmą, wreszcie dojrzysz jakiś Trypolis.

No i docierasz do tej kolejnej. I nic. Ani Trypolisu, ani nawet Jaworzna-Szczakowej. Jasna dupa.

Mija chwila.

Znowu się w sobie zbierasz. I idziesz dalej. Bo wiesz, że dasz przecież radę. Że za chwilę będzie już dom.

Podnosisz głowę i stawiasz kolejne kroki. Wiesz, że warto.

I nagle, obok pojawia się człowiek

Myślisz, że to jakaś zjawa. Ale nie – gada, chodzi, można dotknąć.

Cieszysz się jak ja dziś wieczorem. Wybuchasz salwą śmiechu. Myślisz, że we dwójkę będzie dużo łatwiej. Że koniec z samotnością wędrówki. Że teraz już będzie z górki.

Gdy tylko człowiek zaczyna mówić, wiesz, że się myliłeś.

Mówi, że nogi ma obolałe. I, że bąble nie dają żyć.

Że słońce gorące, a powietrze jeszcze bardziej. Że trudność, słabość i ogólna, wielka bieda. Że żonę kiedyś miał. Ale odeszła. Nie wiedzieć czemu. Że włosy też kiedyś były w komplecie. A teraz glaca w słońcu lśni. Że to wszystko, to na pewno jakaś kara. Tylko za co?

W pewnym momencie, patrzy na Ciebie wnikliwie i mówi, że kaplica. Że to wszystko już sensu nie ma. Że odpada.

Kładzie się na piachu i leży.

Ty, jeszcze chwilę walczysz. Głównie ze sobą i swoim zmęczeniem.

Robisz dwa kroki w przód, po czym odwracasz głowę. On się poddał.

Ty też już nie masz siły.

Zalegasz obok niego.

Znikacie. Nie ma Was. I już nigdy nie będzie.

To koniec.

Trypolis był. O dwie godziny drogi stąd.

Gdybyś tylko wytrzymał. Gdyby On nie odciął Ci chęci.

Gdyby tylko zamiast zabierać, trochę dodał.

Żyłbyś do dziś.

W szczęśliwości.

Odciski już dawno ze stóp byś wyleczył.

Byłoby szczęście.

Szukajcie tych, którym się chce.

Takich, którzy dają zamiast zabierać.

Nie warto umierać młodo.