Lubi się kumpli albo kiełbasę. Szefa się ceni.

Dość często spotykam się z opinią, że jak jesteś szefem, zapomnij o byciu lubianym.  Jedni się zgadzają i przyjmują taką karmę, inni biadolą, jeszcze inni usprawiedliwiają takim złożeniem swoje braki. Dyskusja trwa. 

Dla mnie temat nie istnieje. Generalizowanie tej kategorii jest po prostu głupie. Jeśli jesteś managerem, zamiast rozkminiać możliwość bycia (nie)lubianym, zastanów się nad kilkoma innymi sprawami.

1) Czy znasz i realizujesz swoją funkcję (o tym kiedyś pisałam tutaj).

2) Czy jesteś spójny i ludzie wiedzą, czego się po Tobie spodziewać/ czego mogą wymagać?

3) Co oferujesz swojemu zespołowi? Czego mogą się od Ciebie nauczyć?

4) Czy reagujesz adekwatnie do sytuacji – jak trzeba jesteś dobrym wujkiem/ciocią, ale jak przychodzi kryzys, również potrafisz odpowiednio dokręcić śrubę. Bez ściemy i zbędnych, jedwabnych szalików dookoła. Na pierwszej linii frontu.

Jak odpowiesz sobie na te cztery pytania, temat „czy mnie lubią, czy może nie” przestaje istnieć. Bo przecież jest zupełnie nieistotny. Wątek sympatii (w tradycyjnym ujęciu) nie powinien w ogóle funkcjonować w zawodowych relacjach kierownik – pracownik. Lubi się kumpli albo kiełbasę. Szefa się ceni.

I nie, nie chcę powiedzieć, że nie powinna Was obchodzić atmosfera w zespole. Nie chodzi mi też o to, żeby ignorować kontakty międzyludzkie i próbować odhumanizować wasze zespoły. Pas de tout! To wszystko jest bardzo ważne. Jednak jest konsekwencją dobrego, rzeczowego, uczciwego zarządzania. Zatem logicznie – zamiast zastanawiać się jak sprawić, żeby mnie lubili, zastanów się najpierw jaki masz pomysł na swój zespół, co masz im do przekazania. A potem… poczekaj. Sympatia, zaciekawienie i ogromny szacunek przyjdą w pakiecie. Są naturalną konsekwencją dobrego zarządzania pracą inteligentnego człowieka.

Bo pamiętajcie – w waszych zespołach absolutna większość ludzi, to osoby [czasami nawet skrajnie] inteligentne.

Uszanujcie to i zarządzajcie z głową.

Sympatia jest KONSEKWENCJĄ dobrostanu w drużynie.

Jeśli jest jedynym jego źródłem, masz kłopot. Duży! Basta wróży brak happy end'u i paluchem rysuje nu-nu-nu.

Dziś groźnie. Przeciwważąc.